jueves, febrero 01, 2007

"Hombres graníticos"

Hace poco me topé con la expresión “hombre granítico” en una novelita y desde entonces ando preguntándome si existen “hombres graníticos” en mi entorno. Me refiero a hombres capaces de decir “tengo la firme determinación de...” y resultar creíbles; a hombres correosos ante la adversidad, que siguen su marcha inexorable hacia el cumplimiento de su misión, sin prestar atención a la mirada ajena; a hombres dotados de una misteriosa chispa de lucidez, que saben lo que debe hacerse y cuándo, y que lo hacen sin dudas ni vacilaciones.

Pues bien, me salen poquitos, muy poquitos y los que se aproximan no estoy muy seguro de que sean realmente graníticos, sino más bien reliquias testarudas y desubicadas, inconscientes de las carencias que esconden con su máscara de suficiencia displicente.

No, seguramente nunca habrá habido verdaderos hombres graníticos. A lo sumo, farsantes esforzados que acababan confundiéndose con su representación. Pero indudablemente fue una “creación” con éxito y sigue despertando nostalgias, quizás porque combina rasgos poco frecuentes actualmente: voluntad poderosa, inteligencia anticipadora, sentido trágico de la existencia, serenidad estoica, independencia del juicio ajeno…

Por eso, no es extraño que la televisión, últimamente anclada en la broma mil veces repetida de presentarnos hombres “duros” que no consiguen serlo (Cuesta, Serrano, Hombres de Paco), haya presenciado el éxito de una serie como House, en el que el protagonista exacerba su perfil granítico añadiendo un toque borde y descuidado que le humaniza. Quizás todo el mundo desearía a veces ser House y esconder con su coraza las frustraciones y miserias, como comenta Toni de la Torre. En cuanto a ese Risto Mejide que nos han colado en OT, sin duda es una caricatura odiosa y degradada de la misma fórmula.

Por cierto, ¿hay mujeres graníticas?. Yo descubro muchas en mi entorno, amparadas por una épica femenina que actúa como nueva estructura de sentido en sustitución de la antigua épica masculina. Y todavía no se ha producido el correspondiente proceso de desenmascaramiento.

L'èxit de House Toni de la Torre, Avui, 30 de gener de 2007

Tot i ser un individu mal educat, arrogant, solitari i amb molt mal caràcter, és sorprenent la quantitat de sospirs femenins que provoca el pompós doctor House. Encara que moltes reconeixen que conviure a la vida real amb aquest negrer seria un autèntic infern, les dones no poden evitar trobar irresistible aquest singular metge. Potser és per la seva brutal honestedat a l'hora de tractar els pacients, per les seves fermes conviccions i el seu estil de sapastrot que encaixa bé amb la cama coixa i el seu caràcter aspre, així com un mal dissimulat esperit rebel que es dibuixa al seu rostre les poques vegades que somriu.
Les dones no poden resistir-se a l'encant de House. I els homes tampoc: a ells els agrada el caràcter transgressor del personatge, els comentaris racistes i la seva tendència gairebé patològica a menysprear la dona. Tot això ha generat un fenomen singular: el d'homes que intenten assemblar-se a House per veure si n'adquireixen encant. Des de fa cert temps es pot detectar pel carrer una nova raça de mascles que van igual de descuidats, no s'afaiten i farden dels seus coneixements en alguna matèria. Alguns fins i tot fan el coix. Ignoro si els més atrevits s'han enganxat al Vicodin.
Però no cal que imitin en House, perquè en House som tots. Tots ens tanquem en nosaltres mateixos quan algú ens ha fet mal, tots tenim tendència a desconfiar dels altres, tots volem tenir sempre la raó, tots ens penedim d'algun fet del passat i tots menyspreem els que ens apreciem. I aquesta, i no una altra, potser acaba sent la clau de l'èxit de House.

No hay comentarios: